Ik was mijn column van zaterdag 11 april, over de lijkwade, tijdens een weekje vakantie vergeten. Tot er vandaag een ontroerend handgeschreven briefje in een enveloppe met een postzegel erop bezorgd werd.
Dat was na jaren overigens de tweede in één week, dus wie weet wordt het nog een trend. Al was die eerste brief dan wel weer een jaar in de brievenbus op het Spinveld blijven liggen. Vanwaar we in september 2014 naar het Trivium in Etten-Leur vertrokken zijn, maar waar nu kennelijk nog steeds post voor BN De Stem bezorgd wordt.
Wat me niet verrast, want ook al hebben we 33 jaar aan het Spinveld gezeten, daar werden in 2014 nog steeds brieven bezorgd die aan Dagblad De Stem, Reigerstraat 16 in Breda gericht waren.
Ik heb mijn column nu ook hier gepubliceerd, met alleen de tekst, en niet de namen, van het briefje van de moeder van een overleden zoon er onder. Haar ga ik mijn eerste handgeschreven brief sinds jaren – decennia? – sturen.
Schade die je kan dragen moet je niet verzekeren. Dat advies, lang geleden ontvangen van iemand met verstand van dat soort zaken, heb ik altijd ter harte genomen. Dus heb ik me bij Dela afgemeld, toen ik het ouderlijk huis uit ging. Dat nadat ik uitgerekend had wat voor uitvaart je op je 80e van de rentedragende premie zou kunnen bekostigen.
Beter: op een spaarrekening parkeren, buffer in stand houden, leuke dingen mee doen. Inmiddels is de wereld veranderd. Rente krijg je niet meer van de bank, en als ik het begrip ‘negatieve rente’ goed begrijp, moeten we banken binnenkort betalen om op ons geld te passen.
Gelukkig is de uitvaartwereld, net als het notariaat, intussen lekker opgeschud door vrije jongens en zakelijke mevrouwen in strakke maatpakken. Zo kunt u vandaag elders in deze krant lezen dat de gemiddelde uitvaart iets van 7 mille kost. Dat verbaast me, want je hoeft geen wiskundige te zijn om te concluderen dat het bij een gemiddelde van 7000 euro nog veel goedkoper kan. Immers, anders zou het geen gemiddelde zijn.
We weten nu ook dat we niet in een kist begraven hoeven te worden. Dat hebben die uitvaarders ons nooit verteld voor de grote concurrentieslag losbarstte. Overigens slecht nieuws voor timmerlieden, maar dat terzijde. Hoe dan ook, het mag ook in een lijkwade.
Kartonnen kisten, een soort overmaatse schoenendozen, en exemplaren van ruw vurenhout hadden we al, al heb heb ik ze van steigerplanken nog niet gezien. Hoe dan ook, een lijkwade is, hoe je hem ook vouwt, niet meer dan een paar vierkante meter linnen. Of kaasdoek.
Het kan dus nog goedkoper, zonder afbreuk te doen aan respect en rouw. Iedere uitvaart is op termijn een onafwendbare zekerheid. Intussen is één ding niet veranderd: schade die je kan dragen moet je niet verzekeren.
De reactie:
Léon,
Uw artikel over de lijkwade vond ik interessant. De opmerking, nog geen kist van steigerhout gezien te hebben. Onze zoon, ‘n bouwvakker, is overleden. De familie heeft ‘n kist van steigerhout gemaakt, prachtig. Ook nog met ‘n afscheidsgroet op z’n Brabants ‘Houdoe Drékes’ , het was ontroerend.
Betsie moeder van André