U misschien onderhand wellicht wel, maar ik kan er nog even geen genoeg van krijgen. Hoe dan ook: de twee bijdragen die ik heb mogen leveren aan de extra editie van het Belcrum Magazine, ter gelegenheid van de opening van het station. Vandaag nog even de Ooievaar op de foto zetten, met de kinderen erin, morgen met de grote stoomtrein op en neer naar Roosendaal. Choo choo!

Architect en bouwmeester Koen van Velzen en hoofduitvoerder Jo Mans heb ik het de afgelopen jaren horen zeggen: ‘wat wel eens vergeten wordt is dat we hier een kleine stad aan het bouwen zijn’. Dat als reactie op gaande de bouw geconstateerde fouten en mankementen.

Van Velzen en Mans hebben een punt: het nieuwe station is een stad in de stad. Met een uit sommige gezichtspunten bijna klassiek Italiaanse smoel. Bepaald door de 2.2 miljoen bakstenen, in verschillende kleuren en structuren, die de afgelopen jaren stuk voor stuk in het station gemetseld zijn.

Dat nieuwe stuk stad, in de stad, is ook het centrum van een veel grotere nieuwe stad, in de stad. Het station is niet alleen maar zowel het stenen checkpoint als de verbinding tussen Belcrum en oude stad. Het station is ook het hart van de nieuwe stad die de komende jaren blijft verrijzen tussen de Belcrumweg aan de westkant en de Doorboslaan aan de oostkant. En tussen Belcrum en Liniekwartier aan de noordkant, en Valkenberg en de Brouwerijbuurt aan de zuidkant.

Het is een rondje dat ik voor dit verhaal in een uurtje op mijn gemak gewandeld heb, van de Belcrumweg over de Stationslaan naar de Doornbosblaan, terug via de Ceresstraat, Stationsweg en de Spoorstraat naar de Academiesingel. Volgens Google Maps is het 3600 meter, het lijkt me een aardig rondje om het met zoveel mogelijk Belcrummers een keertje te lopen, met zijn allen. Geen zeven keer, want ook Jericho was van een paar miljoen bakstenen gebouwd.

Tegen de deadline van dit magazine waren de appartementen en woningen van Via Breda weliswaar ver klaar, maar nog lang niet helemaal. Er tegenover staken alleen de koppen van de heipalen voor de fundering van de nieuwe rechtbank nog boven het maaiveld uit.

Aan de Liniestraat ligt nog een enorm terrein braak, wachtend op de bulldozers en de heimachines. Aan het eind van dat bouwterrein, net voor het nieuwe dubbele viaduct aan de Doornboslaan, ligt honderd meter doodlopende Vuchtstraat. Een zo te zien gezellig soort buurtschapje, sinds de overweg daar eind jaren ’60 afgesloten werd, na de aanleg van het oude viaduct aan de Doornboslaan.

Tot mijn frustratie bleek er vlak voor mijn wandeling net een muur gesloopt te zijn die ik nog eens met de groothoeklens wilde vastleggen, na een tip van Chris van Nijnatten. Met een prachtig stuk graffity uit de sixties, dat eigenlijk bewaard had moeten worden. Met in halfvergane vette witte letters om en om doorgehaald, en weer herhaald: ‘Beatles! Stones! Beatles! Stones!’

In hetzelfde jaar dat de Vuchtstraat door het spoor werd afgesloten, verdeelde de verlengde Doornboslaan de Hoge Steenweg voorgoed in tweeën. Aan de Ceresstraat is de geur van de brouwerij voorgoed verdwenen, maar de herinneringen blijven. Rondom de enorme schoorsteen, en het oude brouwhuis staan nieuwe appartementsgebouwen. In de al gerestaureerde restanten van de brouwerij zijn verschillende bedrijven gevestigd, aan andere gedeelte wordt nog gewerkt.

Via de Terheijdenstraat en de oude Stationsweg belanden we bij de zuidkant van het station. De meningen over het kantoor van NS op de kop van de Meerten Verhoffstraat, waarin de afgelopen 3 jaar het bouwkantoor gevestigd was, verschillen nogal. Een met het station nogal vloekende dissonant, als je het mij vraagt. Een mooie oplossing zou zijn om het met nog enkele tienduizenden bakstenen te bekleden, maar dat zie ik niet gebeuren.

Tja, dat uit de jaren ’70 daterende bankgebouw op de hoek van de zo mooi opgeknapte Willemstraat is dan weer wel van baksteen, maar desalniettemin van een oogverblindende lelijkheid. Daar zou ook nog wel iets aan verbeterd kunnen worden. Via brasserie NUL67, Café De Pint en het Apollo Hotel belanden we aan de Spoorstraat.

Daar, recht tegenover het nieuwe gerechtsgebouw, ligt nog een lang stuk braak op de toekomst te wachten. Met aan het eind een lap van ongeveer 100 meter in het vierkant op een premium locatie, met een vrij uitzicht naar alle kanten.

Waaronder het enorme terrein van de voormalige suikerfabriek, dat al een dik decennium op betere tijden ligt te wachten. De CSM werd in 2005 gesloten, en in 2009 gesloopt. Ooit zal daar de volgende stad in de stad gebouwd worden.