Foto: Henk Voermans / Stadsarchief Breda

De Posthoornblazers van Steef Roothaan hebben van 1985 tot 2013 vrolijk en geluidloos staan toeteren op de hoek van de Willemstraat en het Stationsplein. Het was een prachtig cadeau van de toenmalige PTT ter gelegenheid van de opening van het nieuwe kantoor op die hoek. Een geschenk aan de Willemstraat, aan het kantoor, aan het station, maar vooral aan ons, alle Bredanaars.
Eens gegeven blijft gegeven, leerden we als kind, maar de Posthoornblazers zijn verdwenen, weg, foetsie en spoorloos. In december 2013 opgetakeld vanwege de bouw van het station en de reconstructie van het stationsgebied. Dat was een plausibele reden, al was het alleen maar om te voorkomen dat ze door de wiek van een hijskraan of een achteruit rijdende betontruck van hun sokkels geramd zouden worden. Ik ben er destijds voetstoots van uitgegaan dat die bescherming tijdelijk zou zijn. Bij de opening van het station in september 2016 heb ik, en met mij kennelijk velen, zitten suffen. Ik mocht tijdens de openingsceremonie op het dak om foto’s te maken, en ook toen miste ik onze Poortwachters niet. Beetje dom van me, ik had het moeten zien en aan PTT, ProRail en de gemeente Breda moeten vragen wanneer ze terug zouden komen. Niet dus, want inmiddels zijn we zes jaar verder en ze zijn spoorloos. Zelfs Steef Roothaan weet niet waar ze gebleven zijn, blijkt als ik hem bel. “Ze zouden in depot in Scheveningen bij Beelden aan Zee kunnen liggen, maar ik heb ook iemand horen zeggen dat ze bij de Fundatie in Zwolle opgeslagen zouden zijn. Dat is het laatste wat ik ervan vernomen heb”. De in Dongen woonachtige beeldhouwer en tekenaar vind het er jammer dat zijn ruiters weggehaald zijn, maar heeft helaas niets over te vertellen over wat er met de beelden zou moeten gebeuren. “Ze zijn aangekocht door PTT, dus ik neem aan dat TNT of Post.NL nu de eigenaar zijn.” Maar hoe is het gegaan, in 2013?
“Bij mijn weten heeft een commissie in Breda nadat ze weggehaald zijn besloten dat er in Breda geen geschikte plaats was om ze tot hun recht te laten komen”.
Dat besluit lijkt me totale en gemakzuchtige nonsens, want U en ik kunnen in de stad zo tig stekken aanwijzen waar de blazers tot in de eeuwigheid in al hun glorie door zouden kunnen blazen. Al lijkt mij de plaats waar ze stonden de perfect; op de kop van de Willemstraat, de aankomers op het station verwelkomend, de vertrekkers uitblazend”.
“Het gaat ook om het idee achter de beelden”, aldus Roothaan, “De posthoorn werd vroeger door de postiljons gebruikt om aan te kondigen dat de post eraan kwam.” Als de Posthoornblazers terugkomen naar Breda zou dat volgens de maker mét en op de sokkels moeten zijn. “Daar horen ze op, zo heb ik ze ontworpen. Al zal het dan wel weer een kwestie van geld worden, vanwege de transportkosten.”
Dat zou me een mooi klusje voor een sponsor als Mammoet zijn, de glorieuze retour van de Posthoornblazers. Laten we intussen die commissie een handvol alternatieven aanbieden voor een geschikte plaats. Nee, beter nog, laten we eisen dat de Posthoornblazers teruggeplaatst worden op de kop van de Willemstraat. Ze zijn van ons, eens gegeven blijft gegeven. We willen ze terug.