Droogte, verstening, vergroening, tegelwipperij, het zijn hete issues dezer dagen. Ik weet niet of er al een landelijke, regionale of stedelijke prijs is, maar ik draag de Kloosterlaan in Breda voor als voorbeeld van stedelijke vergroening. Mooi hoor!

De vergroening van nummer 303 A, de etage boven het kaaspakhuis van Jac Hennekam, behoeft nog wat aandacht. Daar heb ik een paar verrekte leuke jaren gewoond, van de zomer van 1994 tot ik het eind van dat decennium naar de Van Goorstraat verhuisde.

Pal tegenover de huidige vrouwenafdeling in het voormalige Huis van Bewaring.
Waaruit in 2010 Totti, de doortastende magere meid, op een klassieke manier haar vrijheid veroverde: via een door haarzelf gegraven tunnel.

Goed, ik woonde boven het pakhuis van kaasboer Jac Hennekam. Mijn kot rook naar kaas. Jong, belegen, oud. Zelf vond ik dat lekker, maar sommigen wendden zich walgend van me af als ik Café De Beyerd binnenkwam.

De kaaslucht kwam uit mijn kleren, mijn haren, mijn tenen, mijn strot en mijn poriën.

Nu moet ik oor weer denken aan het duo ‘khou van jou’. Wat zou er van die oer-Bredase Romeo en zijn Julia geworden zijn?

Zij stond elke dag op het stenen opstapje, met haar rug pal tegen mijn voordeur. Vanaf daar kon ze nét het half opengeklapte, ondoorzichtige boograampje zien van waaruit hij met zijn zakdoek zwabberde.
Ze communiceerden luidkeels over de kinderen, of over zijn moeder. Ten afscheid riepen ze een paar keer over en weer ‘khou van jou’ en dan stapte ze weer op haar fiets, een zware Van Nelle in een mondhoek.

Op een dag viel ze bijna naar binnen toen ik mijn voordeur opende.

‘U vindt het toch niet erg, meneer, dat ik hier iedere dag sta te schreeuwen?’, vroeg ze. ‘Het is een schat, hij mot nog twee maanden.’

Om met enige haast de jaloers ingevallen stilte van de overkant te doorbreken met een extra hard ‘khou van jou’.

| Krijnen.com: /search/Kloosterlaan | Facebook: /Leon Krijnen | Facebook: /Breda |