Alfie is een schat van een hond. Dreigt er in de verte onweer dan verdwijnt ie stilletjes naar een deken in een donker hoekje onder een tafel in een van de kelders van de oude oliveto in Cittaducale. Of hij kruipt bij me op schoot met dat grote lijf van hem, terwijl ie van angst zo hard ligt te klappertanden dat het pijn doet aan mijn oren.

Alfie is ooit een jonge straathond geweest, voordat hij via een Italiaanse animal shelter door Susan en Sante gered werd van de dreigende spuit. We weten niet wat hij als pup en puber allemaal meegemaakt heeft, waar hij voor of tegen heeft moeten vechten om in leven te blijven. En wie weet is hij tijdens een onweer geboren, of heeft hij een keer een blikseminslag overleefd.

Alfie mag niet loslopen, zoals de andere honden in het huishouden. Want als hij in de heuvels een hert of een ever ruikt of ziet, slaat ie op hol, en ben je hem de rest van de dag kwijt – luisteren is niet zijn sterkste punt.

Wat ie wel heeft is een zeldzame, pure onverzettelijkheid. Wat er ook gebeurd, Alfie won’t back down, Alfie never ever will. Vorig jaar september, beneden in het dal, op de hete en stoffige strada bianca, liep ik met hem aan de lijn in een blinde hoek pardoes drie Duitse herders tegen het lijf. Die vielen hem met zijn drieën meteen aan, maar Alfie gaf geen krimp en ging er vol in.

Het echtpaar dat ze los liet lopen was een honderd meter verderop, en had ons ook niet gezien, anders hadden ze ze wel op tijd aangelijnd. Vertelden ze, onder vele gemeende excuses, nadat het stof een beetje opgetrokken was en de beschadigingen geteld konden worden. Dat was de eerste keer dat ik zijn kop onder het bloed zag, maar dat bleek, eenmaal thuis op de Torre Saraceno, na een zorgvuldige inspectie na het wassen, niet van hem. Geen kras of sneetje te vinden.

Dit jaar, in april, ging het weer van jetje, nu hoog op de kronkelende bergweg naar Cesalunga. Ik had hem aan de lijn, Phoebe en Beth liepen los , toen er ineens een Maremma Abbruzese opdook, zo’n grote witte schaapshond. Opnieuw brak de hel los, en Alfie, being Alfie, gaf weer geen krimp. Na een paar happen links en rechts had ie de onderkaak van de Maremma klemvast, en liet niet los, zodat de Witte Reus niet meer kon dan hard janken en spartelen.

Zoals gezegd: Alfie valt nóóit aan, maar als ze het willen, kunnen ze het krijgen. Pas nadat de eigenaar van de hond buiten adem omhoog was komen rennen slaagden we erin om ze van elkaar te scheiden. Ook nu weer ‘mille scuse’, want het was zijn hond die niet aan de lijn liep – en die begon.

Weer moesten we thuis het bloed van Alfie zijn kop wassen, weer konden we geen schrammetje ontdekken. Pas toen we weer terug in Nederland waren hoorden we dat Susan – met Alfie, aan de lijn – de Maremma – nu ook aan de lijn – met zijn baasje bij Cesalunga weer tegen gekomen was. En dat er op vier plaatsen op de kop van de Witte Reus meerdere hechtingen aan te pas gekomen waren om hem enigszins te fatsoeneren.

Alfie blijft een schat van een hond, zal nooit zelf aanvallen, maar als hij er een, twee – of drie – tegen komt die ruzie zoeken dan kunnen ze het krijgen. 🙂

Update: gisteren kwamen we Maremma en zijn baasje weer tegen – in hun auto. Maar ja, de kennelijk nogal hardleerse witte stak zijn kop uit het raam, en liet zijn tanden aan Alfie zien.

Die vervolgens, ik sta nergens meer van te kijken, mijn schouder bijna uit de kom rukte, en de auto te lijf ging.

Never a dull day in Cittaducale, Lazio, Centro d’Italia! Met Alfie, Phoebe, Beth en Coco – Georgio is in het voorjaar helaas naar de blafhemel verhuisd – en de onvermoeibare witte haan en zijn vijf kipkes.

cittaducale #rieti #lazio #centroditalia