Week terug in Memory Lane, in Chamonix, Les Houches, Passy en Servoz, Mont Blanc. Eenenveertig jaar geleden klauterde ik er een stuk omhoog, voor een reportage in de krant, samen met Ad van Hest.

In de tijd dat alles kon en alles mocht in die geweldige jaren bij De Stem – als het maar een mooi verhaal opleverde. De top haalden we niet, door een combinatie van slecht weer, en een dosis onderschatting van mijn kant. Van de Pipi Langkous doctrine – ‘ik heb het nooit gedaan, dus het zal wel lukken’ – had ik vroeger wel vaker last.

Maar ja, ik heb er ook een hoop dingen doen door geleerd, en fantastische avonturen door beleefd, soms met enige schade, maar nooit met schande. Het falen in 1982 kwam natuurlijk ook omdat Ad, die nu, op zijn 75e, dagelijks nog steeds de keien uit de straat fietst, met volle bepakking als een berggeit omhoog rende, om bij iedere bocht met een kwaaie blik om te kijken en nóg een tandje te versnellen.

Dat was nogal dodelijk voor mijn moraal. We haalden – ik steenkapot, Ad zo fit als een hoentje – het refugé op Tètes Rouges op 3200 meter, om de volgende morgen in een opstekende vliegende storm af te dalen naar Bellevue en Les Houches.

Ruim veertig jaar later zien we iedere morgen de graat, de hutten en de top vanaf ons terras. Dit dal hier, de uitzichten, de hikes met Monty – what’s in a name? – de Beagle – we noemen hem Mister Python, veel mooier plekken op aard dan het Mont Blanc massief zijn er niet.

We moesten een paar dagen wachten tot de wolken verdwenen en de Witte Berg zich bij de ochtendkoffie in volle glorie vertoonde, maar de rest van de week was het weer onovertroffen. Paar mooie hikes gemaakt, niet zo hoog als toen, maar wat is het nog steeds ongelooflijk mooi hier!

| Foto’s: Facebook/Léon | Verhaal in Dagblad De Stem van zaterdag 21 augustus 1982: Spitsuur op de Mont Blanc |