De Drenthse haviken beschadigen onze cv als betrouwbare huizenoppassers, nu we drie weken op een prachtige hoeve in de outback voorbij Borger resideren.

Met oorverdovende parelhoenders, ganzen, eenden, veel hanen – waaronder de tamme Thomas – en kippen, duiven – handtamme Herman – drie poezen, twee cavia’s en een enorme Cane Corso, reu Roosje.
Twee jaar geleden tijdens onze dienst hebben de buizerds al eens een Chinese loopeend en twee Hollandse eenden uit het levende buffet opgepikt.

De eigenaars zaten er niet mee – ‘hoort erbij’ – maar het zit me niet lekker. Spectaculair is het wel, nu ik er twee keer getuige van ben geweest hoe er ineens zo’n enorme gevederde drone pardoes tussen het gevolgte crasht, op drie meter afstand van het overdekte terras, tijdens de ochtendkoffie. Dat komt ook omdat ze vanuit de lucht niet kunnen zien of er iemand op het terras zit.

Maar de eerste keer was Anja nog geen drie seconden de hoek om, om te gaan douchen, en arriveerde hij. Dat gaat snel, hij had iets te pakken, ik zag niet goed wat, ik dacht een van de witte krieltjes, maar omdat ik met een brul opvloog, liet ie het los en was weer weg. Alles stuift dan gakkend, kwakend, kraaiend, kwetterend en snaterend alle kanten uit, terwijl de kiezels en de veren in het rond vliegen.
Naar binnen, de hokken in, of onder de hortensia’s, de openstaande garagedeuren of het struikgewas.
Het maffe is dat de poezen en de hond er geen acht op slaan, de felines kijken zo van ‘ach, daar heb je ze weer, ons doen ze niks’, en Roos slaapt zelfs gewoon door.

Daarna is het een uurtje doodstil, voor alles weer een beetje op gang komt, en de legkippen weer gewoon doorgaan met eitjes kakken – we eten veel tortilla’s hier.

Vanaf het terras dus stomtoevallig twee roofmoorden kunnen verijdelen, maar ook alweer één keer nét iets te laat. Een van de twee witte jonge parelhoenders was al gekeeld en half geplukt toen ik de bruine moordenaar verstoorde en hij woedend wegvloog.

Hoe brutaal hij is merkte ik gisteren, toen ik Roos even uitliet. Dat was maar een kort tussendoortje, want Roos is oud en kan niet lang meer wandelen. Komen we terug, zit een van de buizerds – ik heb er nu drie gezien, denk de wat donkerder ouders, en een wat blondere juvenile crimineel – potdomme óp de oprit, met het vrouwlijke loopeendje in zijn klauwen!

Dat heeft ie dus stiekem gedaan terwijl hij me zag, vijftig meter verderop, op het fietspad. Madame Butterfly gered, verdween ze als de brandweer luid snaterend het bos in, om pas vanochtend vroeg weer op te komen dagen, terwijl ze anders altijd met haar makkers zelf het nachthok opzoekt.

Ik weet nu wel wanneer ze in de buurt zijn. Duif Herman is een smart ass, hij zie ze het eerste vanaf het dak van de boererij, maar weet dat ie snel genoeg zijn hok in kan als er een aanval komt.
De guinea fowls zijn ook niet gek. Er staat er altijd een omhoog te kijken, de vier volwassenen doen dat om de beurt. Ze kunnen niet alleen verschrikkelijk hard schreeuwen, in een fantastisch scala van verschillende kreten, maar ook enorm hard lopen, en, als het nodig is, de bomen in vliegen.

De kippen zijn ook waaks en waarschuwend. Soms lijkt er geen vuiltje aan de lucht, tot ze ineens met zijn allen op volle snelheid naar de hokken rennen. Soms zie ik de familie Buteo Buteo dan hoog zweven, en soms niet, en de keren dat de verassingsaanval kwam had niemand iets in de gaten.
Iets verder van de boerderij liggen her en der de geplukte restanten van duiven, van andere onherkenbare vogels, of van konijnen. De slakken zijn er dol op.

Er lopen ook iedere ochtend vlakbij twee herten te grazen, soms rennen ze door de tuin, en de naoburen zeggen dat er ook vossen, steenmarters en bunzings actief zijn. De wolf is hier nog niet gezien, maar elders in Drenthe natuurlijk wel. Als je Johan Derksen moet geloven – en we zitten maar een kilometer of twintig van Grolloo – is er sprake van een ware wolvenplaag hier.

Ik hoop er nog een te zien, maar intussen ben ik er nog niet in geslaagd om onze buizerds goed in beeld te brengen. De Canon met de 70-200 ligt klaar op de koffietafel, maar ja, als de pleuris weer uitbreekt is mijn eerste zorg mijn gevederde vrienden.

Die hossen de hele dag als dank met zijn allen in de polonaise gezellig achter me aan in de tuin, want wel zo veilig.

Bijgaande foto’s van de prachtige Havik daarom maar even geleend van Wikipedia.
Ho! Alarm! Ze rennen weer naar de hokken! Waar is mijn herdersstaf?

Never a dull day in de mooiste provincie van Holland: Drenthe!

Update: Op Facebook had ik hem eerste als buizerd geduid, maar onder de share op de groep ‘Uilen en Roofvogels’ wijzen enkele kenners me erop dat het waarschijnlijker een vrouwelijke havik zou kunnen zijn. Die is groter dan meneer Havik, en ongeveer net zo groot als een buizerd. Dat gezien het jachtgedrag. Goed, als ik er in slaag om hem een keer met de camera te betrappen en ik geen gevogelte hoef te bevrijden, komen we er wel uit. De eigenaars en de omwonenden zeggen allemaal ‘buizerd’, maar ja, is dus waarschijnlijk een mevrouw havik kunnen.

| Facebook: /04 Augustus, Midden Drenthe |