Ik kijk altijd gefascineerd naar de documentaires over Sea Shepherd, maar niet omdat ik vierkant achter de ideologie en de methodiek van deze walvisbeschermers sta.
Eerder stelde ik hier de vraag wat het verschil is tussen walvissen en koeien. Behalve dat het ene zoogdier graast en het andere zwemt? Verschillende opgewonden reacties bevestigden mijn stelling dat het walvissendebat op emoties gestoeld is.
Mijn fascinatie geldt het totale gebrek aan discipline en het levensgevaarlijke geklungel aan boord op de boten bij Sea Shepherd. Verbazingwekkend dat er nog geen doden gevallen zijn.
Volgende week vergadert de Internationale Walviscommissie (IWC) in Marokko over walvisjacht. Dus is vlaggenschip Steve Irwin, met doodskopvlag, nu al in de buurt om publiciteit te genereren. Het botste daar op Libische vissers die tonijnen aan het overladen waren.
Volgens de vissers binnen de toegestane termijn gevangen, volgens Sea Shepherd een dag te laat. Zoiets heet een verschil van mening, maar dat begrip is aan Sea Shepherd niet besteed.
De organisatie zette doodleuk vijf duikers overboord die de netten kapot knipten. Waardoor er 800 blauwvintonijnen ontsnapten.
Daarna ging de Steve Irwin er vandoor, omdat Libië de marine uit liet varen.
Zelfs fanatieke fans van Sea Shepherd beginnen zich nu aan de kop te krabben en zich af te vragen of opperhoofd Paul Watson niet te ver gaat.
De volgende stap?
Hollandse haringvissers of Noorse trawlers naar de kelder jagen, omdat ze volgens dictator Watson meer gepakt hebben dan hun quotum?