Knoop doorgehakt: vanaf nu al mijn foto’s en mijn back-ups naar de nieuwe Google Photos. Dus niet meer alles naar DropBox, waar ik een 1 TeraByte account heb (had :-), maar nu meteen, vanaf het moment dat ik een sd card in een iMac of Macbook stop, automatisch naar de Google Cloud. Trouwens: volgende stap is een wifi kaartje in de Canon, dan doet ie dat vanaf de camera al. Beslissing genomen nadat ik de reviews op MacWorld en Wired las, en maar eens even geprobeerd. Meteen verkocht. Dit gaat Dropbox heel veel pijn doen, met al die nieuwe mogelijkheden.… >> Lees verder . . . >>
Selfie
Sellufie in de lift op het Trivium. In ieder geval één collega durft deze iewat sinistere spiegelende hijskist naar de redactie op de achtste verdieping van de Tower of Power niet te nemen, en pakt daarom altijd de 160 treden. Hetgeen we eigenlijk allemaal iedere dag zouden moeten doen
Thijs Heslenfeld: what I see is what you get
Over Thijs Heslenfeld heb ik de afgelopen jaren voor mijn krant en voor diverse stekken op internet een paar keer iets geschreven. Over zijn geweldige fotoboeken, over zijn manier van werken, over zijn reizen, over zijn manier van leven. Thijs Heslenfeld is iemand die op een gegeven moment zo stevig de smoor in kreeg van alles wat hij tegen zijn eigen zin aan het doen was dat ie daar pardoes mee gekapt heeft. Thijs doet, schrijft en praat recht voor zij raap onder het motto: ‘what I see is what you get’. Hij doet alleen maar waar hij zin in… >> Lees verder . . . >>
Leven op een broeiende berg rottend en stinkend vuilnis
De stank mist ze niet, de hitte wel. Vooral de warmte van mensen en de kinderen die haar hart gestolen hebben. Een paar maanden geleden wist Ilse Wolf amper waar de Filipijnen lagen, nu weet ze zeker dat ze weer terug zal gaan. Om te proberen om iets bij te dragen aan het verbeteren van de levensomstandigheden van de kinderen die in de sloppenwijken rond de immense vuilnisbelt van Manilla wonen. Wolf (Den Bosch, 1993) studeerde na het voortgezet onderwijs in Den Bosch twee jaar fotografie aan de Koninklijke Academie van de Schone Kunsten in Antwerpen. Vorig jaar stapte ze… >> Lees verder . . . >>
Bellen blazende pinguins en een bange baviaan
Tot en met 5 mei 2013: de mooiste natuurfoto’s van de wereld in het Museon. Het museum vertoont voor de tweeëntwintigste maal de tentoonstelling ‘Wildlife Photographer of the Year’. De expositie in het Museon, tussen het Gemeentemuseum en het Omniversum in Den Haag, is samengesteld uit de bekroonde foto’s van The Wildlife Photographer of the Year Competition. Een prestigieuze internationale fotografiewedstrijd, waar ieder jaar ’s werelds meest vooraanstaande natuurfotografen aan deelnemen.De winnende foto van dit jaar is van de Canadees Paul Nicklen. Het is een spectaculair beeld van uit de koude diepte opstijgende keizerspinguïns aan de rand van de Ross… >> Lees verder . . . >>
Aan de slag met time-lapse photography
Dit weekeinde gaat het eindelijk gebeuren: aan de slag met time lapse fotografie. De Hähnel Giga T Pro II is bezorgd door Kamera Express zoals beloofd: voor 22:30 besteld, volgende dag in huis. Wisselende reviews op Amazon, maar ja, er is altijd wel iemand die pech heeft en een nieuw speeltje kapot binnen krijgt of het niet aan de praat krijgt.De vijf sterren reviews hebben me over de streep getrokken, en ik ben ervan overtuigd dat Kamera Express – afkloppen – me netjes zou behandelen als er iets niet goed zou gaan.Hoe dan ook: binnen vijf minuten uitgepakt, batterijtje in… >> Lees verder . . . >>
Met een kookwekkertje een panorama camera
Prachtig idee: camera op een kookwekkertje schroeven, en video maken. Op naar Ikea of de Action. Stap voor stap voorbeelden op Instructables. Voor een paar Euro ben je klaar. Lekker simpel: als je dingetje klaar is en vastgetaped, geplakt of geschroefd op je driepoot, video aanzetten, kookwekkertje opdraaien en tien of twintig minuten wachten. Leuk! Instructables: Wind Up Camera Pan Trouwens, nog veel meer fantastische hacks in het channel Photography op Instructables.
Wilde bijtjes met plastic vleugels
Beetje verslaafd geraakt aan mijn 10-22 wide angle, vanaf de aanschaf nooit meer de standaard 18-55 op de Canon 550D gebruikt. Mooie zonnige namiddag in de tuin, met Gallo Pinto en een trappisten menutje: een Karmeliet, een Hoegaarden Grand Cru en een Omer van der Ghist. De zonnehoedjes tegen de schuur weer bomvol dikke stadshommels en wilde bijtjes. Toch maar eens de 18-55 er op gedraaid en de op de macro stand in de automaat wat bumblebees geschoten. Verrek, da’s ook best een leuke lens.
Een luchtkameel, zwaar en zwanger
Dag goed begonnen; onder de ochtendcapuccino in de tuin een hommel, bomvol beladen met pollen stuifmeel, van de verstikkingsdood gered. Was een vlug experiment, onder de koffie in de achtertuin, naast het Vlijtig Liesje. Gauw gauw de Canon pakken, geen tijd om de 10-22 groothoek er af te halen, gauw op de macro-stand, gauw afdrukken. Hij (of was het een zij?) kon nog maar amper vliegen van het gewicht, en besloot even uit te rusten op de rand van een van de bordjes aan de muur. Dat bleek een levensgevaarlijke escapade vanwege de resten rag die ene Sebastiaan daar achter… >> Lees verder . . . >>
4 decennia, 257.255 foto’s, 1 fotograaf
Ruim 257.000 foto’s van Johan van Gurp zijn vanaf vrijdag door de hele wereld altijd te bekijken via de website van het Bredase Stadsarchief. Het maken van de foto’s nam 37 jaar in beslag, het digitaliseren en inventariseren van de collectie ruim vier jaar.Op 12 mei 1968 kreeg de toen 19-jarige Johan van Gurp van sportchef Peter Heerkens van Dagblad De Stem zijn eerste opdracht. Een kiek van winnaar Jan Krekels van de Omloop van De Kempen, samen met de rondemiss.Van Gurp verdiende er vijftien gulden mee en wist vanaf dat moment wat hij wilde worden: vaste fotograaf bij de… >> Lees verder . . . >>
Waar is Berry?
Twee avonden heb ik afgelopen week vanuit een soort beroepsdeformatie van het eerste naar het tweede naar het derde voetbalprogramma zitten zappen. Ieder zijn hobby, maar ik heb alweer helemaal genoeg van dat oeverloze geouwehoer. Wedstrijden wil ik nog wel zien, maar voor dat gemauw pas ik. Mijn pratende collega’s – die irritante zeurpiet Maalderink voorop – zijn erg, de spelers de overtreffende trap van onecht en gemaakt. Als er een aan het woord komt, krijg ik jeuk, kromme tenen en een ziekmakende heimwee naar Berry van Aerle. Waren ze, net als Berry, allemaal maar honderd procent zichzelf, in plaats… >> Lees verder . . . >>