My dear Australian friends, Uncle Leon has has enjoyed his one minute of fame on national television. If you miss some of the double Dutch over there; as even you can probably guess after having watched the video, it’s all about soccer. A Dutch television magazine produced an error in an article about a a soccer match way back in 1985, and I’d send them a kind email about it, pointing out it deserved an ‘undo’ in the next issue. When they published it, as a letter from reader, I got a call from another television channel. Like in Australia,… >> Lees verder . . . >>

Yes! In 1.48, number 355 of the 420 who made it to the top of Alpe d’Huez. Big fun, wonderful weather, three unforgettable days. And some Dutch hope for the future: Bart Dielissen, a 12 year old kid from my hometown Breda, danced to the top faster than Lance Armstrong at the same age. Another hope for my own future: my namesake Jan Krijnen (no family), at 77 the eldest participant of the pack, did it seven minutes faster than me. But then again, my guess is that after another 22 years of training, I will better my first climb… >> Lees verder . . . >>

Het is oktober, voor honkballers league pennants en world series. Tegenwoordig allemaal gemakkelijk te volgen, dankzij internet of schotel. Ook de Nederlandse televisie besteedt er aardig wat aandacht aan, zoals het voor Nederland met een vierde plaats zeer geslaagde wereldkampioenschap in eigen land. Dat was vroeger anders. Begin jaren zeventig bestond honkbal op Nederland een en twee niet. Toen arriveerden de world series in de honkbalkantines hier in november op 8 mm kleurenfilm, door de liefhebbers ademloos bekeken. In ‘Play Ball, honkbalverhalen uit de dug out van Nederland’ vertelt Han Urbanus hoe hij al in de jaren vijftig in honderden… >> Lees verder . . . >>

Got a beautiful present today; one of the Olivetti M10’s, I used to work on on the road, from 1982 through the end of 1985, when my first Tandy 200 arrived. I’ts possible this is the very machine I took with me when I went to Australia in november 1985. The Australian Open was still at Glenferrie Road, Kooyong, and we were working there in a tent. Leo, our technical editor, is cleaning up a lot of old rubbish and he gave this one to me. Guess what: I put four A4 batteries in it, and it’s still working! Now,… >> Lees verder . . . >>

Zes keer is Mart Smeets live bij Olympische Spelen geweest, tweemaal werkzaam vanuit Hilversum. Goed voor een boek, door zijn uitgever aangeprezen als ‘een fantastisch sportboek vol verrassende observaties en herinneringen.’ Of de lezer net zo enthousiast is over dit dagboek van een razende sportreporter is de vraag. Wellicht deelt die de mening van Smeets zelf, als hij zijn eigen slotbeschouwing over de Olympische Spelen van 1972 nog eens naleest: ‘Ruim drie decennia later heb ik dat artikel van toen een aantal malen gelezen en ingezien wat een rammelend geheel het was … Het was gewoon een slecht stuk, ik… >> Lees verder . . . >>

Duiken er pardoes bisschoppen in de sport op. Het eerste wat me te binnen schoot was Don Camillo, gespeeld door de in een lange zwarte jurk geklede Fernandel, die op een stoffig veldje tegen een voetbal trapt, het paardengebit breed ontbloot.Het is volgens mij ook een wederkerend thema, in soepjurken geklede priesters die in verfilmingen van historische streekromans een voetbalwedstrijd organiseren tegen de goegemeente van een aanpalend dorp, of, als het een progressief boek was, tegen de protestanten uit hetzelfde dorp. Hij zal het wel niet met de mijter op zijn kop doen, of met de staf in de hand,… >> Lees verder . . . >>

Op dagen als deze, terwijl ik vanaf de boven mijn computer hangende televisie en de ernaast liggen kranten de weerzinwekkende beelden vanuit Madrid voorbij zie komen, heb ik niet zoveel zin om iets lolligs te produceren. Los van de op dit soort momenten net zo min relevante vraag of me dat wel eens lukt. De meningen daarover blijken overigens wekelijks verdeeld, hetgeen overigens alleen maar een geruststelling is. Als iedereen je op de schouders begint te slaan, moet je uitkijken, want dat kan niet kloppen, daar moet iets achter steken. ETA of Al-Qaida? Op dit moment een vraag die door… >> Lees verder . . . >>

Met een paar facetten van de menselijke psyche heb ik me altijd kostelijk geamuseerd als actief beoefenaar van de sportjournalistiek. Dingen die ik vaak terugzie op twee van mijn favoriete televisiekanalen, als het over de dierenwereld gaat: Animal Planet en Discovery Channel. Het papegaaien, het na-apen, het flemen, de manier waarop de vrouwtjes de felst gekleurde mannetjes in proberen te pikken, heel herkenbaar allemaal. Zo heb ik ooit de voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Lawn Tennis Bond in de lobby van een deftig hotel in razende haast over zijn eigen koffer zien struikelen, waarna de geruite sokken en de witte… >> Lees verder . . . >>

Augustus 1982; Hans Kraaij als speler van NAC op het trainingsveld. Foto Johan van Gurp, Dagblad De Stem, Stadsarchief Breda Ik heb het moment gemist, omdat ik me met die 6-0 op het scorebord zat af te vragen of ik sliep of wakker was. Da’s jammer, want zo vaak zie je Hans Kraay junior niet beteuterd kijken. U ziet hem misschien als een pedante egotripper, iets teveel doorgebakken onder de zonnebank, en voor het contrast iedere avond voor het slapen gaan een beetje bleekwater op haar en tanden. U denkt er maar wat u ervan wilt denken, ik vind het… >> Lees verder . . . >>

Het valt niet mee om iets te schrijven wat nog niet geschreven is over wat voetballend Nederland vanmiddag te wachten staat. Na de research die zo fanatiek gepleegd is op alle sportredacties in Nederland, en de daaruit voortvloeiende brij artikelen. Dankzij dat wetenschappelijke onderzoek – om van de ermee gepaard gaande discussies maar niet te spreken – kunt ook u zich nu weer enkele namen en momenten herinneren die al lang in vergetelheid geraakt waren. Die rare goal van Wim Kieft bijvoorbeeld, die met zijn blonde knar een van de grond opstuitende klutsbal pardoes tot reddende treffer kopte. Die solo… >> Lees verder . . . >>

The world in Australia is upside down: Waltzing Mathilda may no longer be performed as the national rugbyteam stampedes onto the grounds. My favorite reference work, the official dictionary of Australian slang, has to be extended with at least ten pages of new expressions or expletives, i guess. Aussies not only wear their hart on their sleeves, but they’r also pretty creative with language. Fair dinkum! To prevent misunderstanding: there is only one Waltzing Mathilda, and that’s not, as almost everybody in the US and Europe seems to think, the burden of Tom Traubert’s Blues, as performed by Tom Waits.… >> Lees verder . . . >>