Vroeger was alles beter. Vroeger speelden we gewoon op straat, vijf dagen per week naschools, en in het weekeinde de hele dag. Vroeger mochten we – moesten we – lopend naar de kleuterschool. Mijn eerste fiets voor de lagere school was een tweedehandsje, op de groei aangeschaft. Met 15 centimeter dikke houten blokken op de trappers, omdat ik er vanaf het zadel niet bij kon. Tuurlijk stuiterde ik de eerste de beste keer dat ik het ijzeren ros besteeg met mijn kroonjuwelen op de stang. Tegenwoordig zou zo’n gebeurtenis goed zijn voor een langdurig trauma en geestelijke nazorg, maar vroeger… >> Lees verder . . . >>

Snobistisch of niet, qua landen was ik de tel al een tijdje kwijt, en ik heb helemaal geen idee op hoeveel eilanden ik ooit geweest ben. Het mooiste? Moeilijk. Er zijn zo veel mooie eilanden. Mijn mooiste ligt overigens niet in zee, maar in het Lago de Nicaragua. Twee aan elkaar gegroeide vulkanen: Omotepe. Paradijselijk zo lang het duurt, nu de door geld verblinde regering van Nicaragua besloten heeft om een tweede Panama-kanaal dwars door het Lago de Nicaragua aan te gaan leggen. Honderden andere, door verschillende zeeën en oceanen omgeven eilanden, ze mogen er allemaal zijn. Ook al hebben… >> Lees verder . . . >>

Na twee maanden India is het even wennen. Het is zo saai, stil en grijs hier. Daar is het net zo treurig als kleurig, net zo droef als vrolijk, overal oorverdovend en soms doodstil, met de meest fantastische mensen, ertussen de meest ongelooflijke oplichters en leugenaars. India is vagevuur, hemel én hel in één net zo’n ongelooflijk mooi als ongelooflijk vuil land. Waar ze met 1.200 miljoen mensen proberen te overleven, waar meestal alles werkt. De eerste truc: de taxi-wallah op het vliegveld in Delhi. We geven hem – wijs geworden na eerdere rijdende oplichtingen – het pre-paid bonnetje, goed… >> Lees verder . . . >>

Af en toe heb ik heimwee naar een jaar of dertig terug. Naar die tijd zonder Facebook, Twitter, websites, smartphones. Met een muntentelefoon in de hoek van het stamcafé, achter het biljart. Zonder de godzalige dag door berichten, gekwetter, getjilp, messages, piepjes en updates. Goed, het is niet anders. En ik ben niet alleen beroepsmatig verplicht om er aan mee te doen, in mijn vrije tijd kan ik het ook niet laten. Maar toch, af en toe heimwee, zoals naar maandag 3 december 1984. Die avond was ik het plafond van mijn nieuwe appartement in de Bredase binnenstad aan het… >> Lees verder . . . >>

Tot voor kort had ik niks met Fred Teeven. Teeven, mijn nekharen gingen van de naam alleen al overeind staan. Teeven, ik kon de man niet zien, ik wilde hem niet horen. Teeven, zoon van een bankbiljettencontroleur bij de koninklijke bankbiljettendrukkerij. Teeven, die zich via avondstudie van controleur bij de belastingen tot officier en staatssecretaris van justitie knokte. Teeven, de populist die met zijn uitspraken en plannen dichter tegen Geert Wilders aanschurkte dan tegen zijn eigen VVD. Hetgeen meer zegt over de VVD dan over Teeven. Waar die zo heerlijk kaarsrechte liberalen ondergesneeuwd zijn door sjacheraars en sjoemelaars. Die niet… >> Lees verder . . . >>

Opgeslagen heb ik het helaas niet, maar in 1987 verstuurde ik mijn eerste e-mailtje. Het vertrok vanaf een DOS terminal via het Amsterdamse NEABBS en het Fidonet naar een een apenstaart in de Verenigde Staten. De woorden verlieten letter voor letter via een krijsend akoestisch modem het gifgroene scherm. Ze vormden een vraag over iets met computers aan een Amerikaanse hoogleraar. Wonder, oh wonder, pure extase, toen er de volgende dag een antwoord arriveerde. Internet werkte! De hele wereld werd er mee aan elkaar geknoopt, en we weten allemaal wat er van geworden is, bijna 30 jaar later. Met alle… >> Lees verder . . . >>

De week mag ik hier altijd afsluiten, maar het allerlaatste woord van het jaar heb ik maar af en toe: als de laatste zaterdag van het jaar tevens de laatste dag van het jaar is. Hoe dan ook, mijn laatste column van het jaar heb ik al vaker geschreven, en altijd weet ik niet goed wat ik ermee moet: terugblikken of vooruitkijken? Terugblikkend mag ik niet klagen, want het is best een mooi jaar geweest, en – afkloppen – zonder persoonlijke rampspoed. Vooruitkijkend – afkloppen – voorzie ik qua werk niet al te veel problemen. Dankzij een van de zeldzame… >> Lees verder . . . >>

Wie niet weet waar hij op moet stemmen moet PvdA stemmen. Omdat je dan zeker weet dat je niet weet waar je op gestemd hebt. Want bij de PvdA staat maar één ding vast: dat geen enkel standpunt vast staat. Dat gezegd hebbende: zou ik de mogelijkheid hebben om ook de leden van de Eerste Kamer te kiezen dan zou ik PvdA overwegen. Omdat daar PvdA’ers zitten die doen waar ze door de leden van de Provinciale Staten voor gekozen zijn. Zoals op hun gemak wetsontwerpen, die al door de Tweede Kamer aangenomen, zijn nog eens door te vlooien. Om… >> Lees verder . . . >>

Zitten is het nieuwe roken. Laatste mantra van hen die garanderen dat we via meer van het een en/of minder van het ander langer zullen leven. De hard cores onder die profeten voorspellen daarbij een gelukkiger staat van zijn als bijverschijnsel. Bewegen, eten, drinken, roken, doen. Wie het een of het ander meer of minder matigt, heeft zonder twijfel iets meer kans op iets minder fysieke problemen. Al staat er altijd, zoals iedere nuchtere arts weet, maar één ding vast, en dat is dat er voor iedere levende ziel, behalve dan de dood, niets zeker is. Intussen is het aan… >> Lees verder . . . >>

Het zegt iets over mijn leeftijd, die onvermijdelijk voortschrijdende grootheid, dat het mijn idolen waren. Een zinloze neiging tot uitstel van acceptatie: tijd, resulterend in de dood, is de grote gelijkmaker, die iedere seconde voor iedereen hetzelfde telt. Bill Cosby en Rolf Harris waren twee van mijn jeugdidolen. De een zwart en Amerikaan, de ander blank en Australisch. Wat ze gemeen hebben: wereldberoemd in hun eigen biotoop. Cosby in de Verenigde Staten, Harris in zijn geboorteland Australië, en in Groot Brittannië. Cosby, in het zwart-wit van de jaren zestig de helft van het het zwart-witte duo I Spy. Harris de… >> Lees verder . . . >>