Duiken er pardoes bisschoppen in de sport op. Het eerste wat me te binnen schoot was Don Camillo, gespeeld door de in een lange zwarte jurk geklede Fernandel, die op een stoffig veldje tegen een voetbal trapt, het paardengebit breed ontbloot.Het is volgens mij ook een wederkerend thema, in soepjurken geklede priesters die in verfilmingen van historische streekromans een voetbalwedstrijd organiseren tegen de goegemeente van een aanpalend dorp, of, als het een progressief boek was, tegen de protestanten uit hetzelfde dorp. Hij zal het wel niet met de mijter op zijn kop doen, of met de staf in de hand,… >> Lees verder . . . >>

Op dagen als deze, terwijl ik vanaf de boven mijn computer hangende televisie en de ernaast liggen kranten de weerzinwekkende beelden vanuit Madrid voorbij zie komen, heb ik niet zoveel zin om iets lolligs te produceren. Los van de op dit soort momenten net zo min relevante vraag of me dat wel eens lukt. De meningen daarover blijken overigens wekelijks verdeeld, hetgeen overigens alleen maar een geruststelling is. Als iedereen je op de schouders begint te slaan, moet je uitkijken, want dat kan niet kloppen, daar moet iets achter steken. ETA of Al-Qaida? Op dit moment een vraag die door… >> Lees verder . . . >>

Met een paar facetten van de menselijke psyche heb ik me altijd kostelijk geamuseerd als actief beoefenaar van de sportjournalistiek. Dingen die ik vaak terugzie op twee van mijn favoriete televisiekanalen, als het over de dierenwereld gaat: Animal Planet en Discovery Channel. Het papegaaien, het na-apen, het flemen, de manier waarop de vrouwtjes de felst gekleurde mannetjes in proberen te pikken, heel herkenbaar allemaal. Zo heb ik ooit de voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Lawn Tennis Bond in de lobby van een deftig hotel in razende haast over zijn eigen koffer zien struikelen, waarna de geruite sokken en de witte… >> Lees verder . . . >>

Augustus 1982; Hans Kraaij als speler van NAC op het trainingsveld. Foto Johan van Gurp, Dagblad De Stem, Stadsarchief Breda Ik heb het moment gemist, omdat ik me met die 6-0 op het scorebord zat af te vragen of ik sliep of wakker was. Da’s jammer, want zo vaak zie je Hans Kraay junior niet beteuterd kijken. U ziet hem misschien als een pedante egotripper, iets teveel doorgebakken onder de zonnebank, en voor het contrast iedere avond voor het slapen gaan een beetje bleekwater op haar en tanden. U denkt er maar wat u ervan wilt denken, ik vind het… >> Lees verder . . . >>

Het valt niet mee om iets te schrijven wat nog niet geschreven is over wat voetballend Nederland vanmiddag te wachten staat. Na de research die zo fanatiek gepleegd is op alle sportredacties in Nederland, en de daaruit voortvloeiende brij artikelen. Dankzij dat wetenschappelijke onderzoek – om van de ermee gepaard gaande discussies maar niet te spreken – kunt ook u zich nu weer enkele namen en momenten herinneren die al lang in vergetelheid geraakt waren. Die rare goal van Wim Kieft bijvoorbeeld, die met zijn blonde knar een van de grond opstuitende klutsbal pardoes tot reddende treffer kopte. Die solo… >> Lees verder . . . >>

The world in Australia is upside down: Waltzing Mathilda may no longer be performed as the national rugbyteam stampedes onto the grounds. My favorite reference work, the official dictionary of Australian slang, has to be extended with at least ten pages of new expressions or expletives, i guess. Aussies not only wear their hart on their sleeves, but they’r also pretty creative with language. Fair dinkum! To prevent misunderstanding: there is only one Waltzing Mathilda, and that’s not, as almost everybody in the US and Europe seems to think, the burden of Tom Traubert’s Blues, as performed by Tom Waits.… >> Lees verder . . . >>