Qua hardware heb ik twee hoofdhobby’s: computers en oude auto’s. Aan allebei beleef ik het nodige plezier, maar soms word ik van beide liefhebberijen horendol. Wel eens geprobeerd om met dit weer de voorruit van een zevenentwintig jaar oude Kever aan de binnenkant ijsvrij te houden? Uw opa had er ook een? Nou, dan weet u wel wat ik bedoel. Zomers mag ik graag rondtuffen in dat ding, maar ‘s winters is zo’n rijdende koelkast een crime. Ik snap als geen ander dat er in kranten en old-timer-magazines regelmatig karretjes te koop worden aangeboden ‘wegens beëindiging hobby’. Dat staat er, maar wat er niet bij vermeld wordt, maar ik weet dat het regelmatig voorkomt: ‘voordat mijn huwelijk ook naar de knoppen gaat’.
Met computers is het al niet anders. Zolang het spul gewoon doet wat het allemaal verondersteld wordt te doen, ben je ‘s avonds met een of twee uur wel klaar. Dan heb je er meestal zelf ook schoon genoeg van, maar als je dan net doet of je het vanwege de gezelligheid doet, is partnerlief ook weer even een gelukkig mens.
Zo’n sessie bestaat bij mij meestal uit post ophalen en beantwoorden, de laatste messages van een paar nieuwsgroepen en forums overhevelen naar mijn harde schijf, en even rondkoekeloeren op het World Wide Web. Even een paar nieuwe en leuke adressen noteren, want donderdagmiddag moet er weer een column geboren worden, en de ideeën komen niet uit de lucht vallen.
Af en toe gaat dat surfen lekker, heel lekker. De software en het modem leggen de verbinding in één keer, alles flitst over het scherm, heerlijk. Maar vaak kom ik ook in de verleiding om die Pentium met alles erop en eraan in mijn laatste column te koop aan te bieden vanwege beëindiging hobby. Ik koop van de opbrengst een paar mooie hengels, ik ga vissen en verder zoekt u het maar uit.
Voordat ik stapelgek word van dat miniatuur spookhuis vol chips en draden waar een kwaadaardige kabouter in lijkt te wonen die er een satanisch genoegen in schijnt te scheppen om zoveel mogelijk onheil aan te richten. Bovendien blijkt die gremlin gewoon door te werken als ik op vakantie ben, ondanks de nodige voorzorgsmaatregelen. Voor vertrek de spanning van het hele spul afgehaald, de telefoondraad uit het modem getrokken, en een paar nieuwe passwords zowel op de screensaver als het modem gezet, als op WinCim gezet.
Deze jongen wordt niet zo gauw te grazen genomen. Dacht-ie, een beetje voorbarig. Toen ik begin januari het pandje verliet, liep de hele configuratie als een goed gestemde tierelier. Dus op Aswoensdag, om voor sommigen onder u wellicht voor de hand liggende redenen niet helemaal honderd procent fit, het spul weer uit de mottenballen gehaald. Stekkers erin en starten. De gremlin was niet op vakantie geweest, hetgeen uit een klein kadertje bleek dat als een moddervlek op een schoon overhemd linksboven op de desktop verscheen: windows 95 could not find dosprompt.pif.
Ik hoor de fanatieke aanhangers van OS/2 en Linux nu al hard lachen, want uit zo’n droge mededeling is volgens hen te concluderen dat windows 95 helemaal geen besturingssysteem is, maar een grafische schil over DOS 7.0.
Van die discussie hou ik me verre, al was het alleen maar vanwege het gegeven dat ik er kopje onder in zou gaan, en ik heb er ook absoluut geen zin in en tijd voor. Intussen stond dat kadertje daar en ik kon me nog goed herinneren wat er in november allemaal fout gegaan is, nadat ik die box voor de eerste keer zag. Dat eindigde er toen mee dat ik mijn grootste harde schijf moest formatteren voordat ik windows 95 weer geconfigureerd had zoals het moest.
Ook nu weer, uitgerekend op Aswoensdag, leek het een stappenplan op weg naar de overspannenheid. Goed, het systeem zegt dat het dat programma information file niet vinden kan. Ik heb het niet weggegooid, ik ben er niet aangeweest en de hele handel heeft zes weken zonder stroom gestaan. Ik zou overigens niet eens weten waarvoor het die DOS-prompt nodig heeft, want ik probeer al lang geen DOS-programma’s te draaien, maar misschien had die gremlin het wel nodig om tijdens mijn afwezigheid Doom of Phantasmagoria te spelen. Hoe dan ook, wat doe je als windows 95 zegt dat het dat pif-je niet vinden kan in de directory waar het moet staan?
Dan kijk je daar even, en net als in november stond het er gewoon en bleek nergens uit dat het aangeraakt of verminkt was. Maar dat kan natuurlijk toch best zo wezen, dus je pakt even de cd-rom met windows 95, je zoekt dat bestandje op en probeert het naar de windows-directory te kopiëren. Stap twee op weg naar de tijdelijke overspannenheid was in november dat windows 95 begon te weigeren om allerlei opdrachten uit te voeren, te beginnen met opnieuw uitpakken van dat bestandje. Want daarvoor heeft besturingssysteem de DOS-opdracht expand nodig en die kan het niet vinden omdat het daarvoor die prompt-pif nodig heeft. Zegt de gremlin allemaal, ontspannen rondjes draaiend in zijn vicieuze carrousel.
In safe mode starten, zullen nu de kenners van windows 95 roepen, maar ook dat bood geen soelaas. Opnieuw installeren over de bestaande versie, zodat-ie alleen hersteld wat fout is en de rest laat staan? Dat is ook een optie. Drie seconden na het opstarten van de installatie, net als in november, grijpt de gremlin in. Het systeem meldt dat er problemen met mijn harddisks zijn, en of ik eerst maar even scandisk wil draaien. Gedaan, tegen beter weten in. Scandisk doet er een minuut of tien over om de kleine harddisk met een loep na te kijken en ruim een half uur over de grote. Veertig minuten later meldt-ie er geen problemen met de harddisks zijn, wat ik natuurlijk allang wist, zodat er weer naar hartelust geïnstalleerd kan worden.
Na drie seconden, u raadt het al, trapt de gremlin weer op de rem: problemen met de hard-disks, of ik zo vriendelijk wil zijn om even scandisk te draaien. Wat nou weer? Windows 95 met een voorhamer te lijf gaan, hetgeen op zo’n moment een aanvaardbare optie is? Virus? Niks aan de hand, volgens dokter Norton.
Het eind van het verhaal was hetzelde als in november: back-ups maken, en zoeken naar floppies met installatie-programma’s tussen de paar honderd in de kast. Computer herstarten, de reboot onderbreken met F8, zodat je tenminste gewoon DOS kan draaien en met een diepe zucht de opdracht format C: geven.
Vervolgens moet je eerst de cd-rom-drive aan de gang zien te krijgen, en je bent allang weer vergeten welk type driver je moet hebben. Was dat nou een Panasonic, een Sony, of een Mitsumi? Het staat niet op de voorkant van de schuiflade en waar ligt die handleiding ook al weer? Als het zilveren schijfje na een volgend half uur ergernis weer begint te draaien vraagt windows 95 om een registratienummer. Dat had ik met een viltstift op het doosje van de cd-rom geschreven, maar hij zit nu waarschijnlijk in een ander doosje.
Tot overmaat van ramp is het een cd-rom die ik uitgeleend of kwijtgeraakt ben. Niet echt een ramp, want dat nummer staat ook op de licentie, maar waar heb ik die gelaten? Wat zegt u? Moet ik wat beter op die spullen letten? Mischien wel, maar waarom levert de firma Microsoft dat hele systeem met die gremlin erin? Hoe krijg ik dat stuk ellende uit mijn computer. Hoe lang duurt het voordat-ie weer opnieuw begint te spoken, nu alles weer perfect draait?
‘Ik ken het probleem’, sprak de man die tijdens zijn afwezigheid mijn hardware-leverancier vervangt, schouderophalend. ‘Ik weet niet hoe vaak ik al geformatteerd en geïnstalleerd heb. Ik heb een vraagje voor de ware OS/2-fanaten: zit er ook zo’n toverkol in dat besturingssyteem van IBM? Zal ik dat maar eens gaan proberen of is daar ook om de zoveel tijd ook iets mee aan de hand?