Van dat krampachtige gedoe van de EO en de ChristenUnie krijg ik hevige heimwee naar Don Camillo, Frater Venantius, en ‘De lachende kerk’ van Fons Jansen. Maar hoe zit het tegenwoordig met humor en religie?

Ik meen te mogen constateren dat aan de katholieke én aan de joodse kant van het religieuze spectrum wat meer ruimte is voor humor, die ook vrolijk en volop uitgeoefend wordt, dan in veel andere geloven.
Dat verondersteld hebbende: er zijn ook katholieken en joden, aanmerkelijk stijver in de leer, die niks om lol en lachen geven, zoals bij Opus Dei en het orthodoxe judaïsme.
De islam?
De zichzelf moslimfeministe noemende columniste Nahed Selim heeft de krampachtige relatie tussen humor en islam in een prachtig essay geanalyseerd.
In haar slotzin verwijst ze naar Godfried Bomans, volgens wie humor overwonnen droefheid is. Conclusie: we hebben nog duizenden islamgrappen nodig van duizenden dappere cabaretiers, striptekenaars, schrijvers en journalisten; er is nog een hoop droefheid te overwinnen.
In de humorloze achterban van christelijk Nederland valt ook het een en ander te overwinnen; daar blokkeerde men de aftrap voor een potje lol over het geloof.
Maar waarom zouden we niet over welke God dan ook mogen lachen?
‘Wij maken toch ook geen grappen over het feit dat Guido Weijers geen vlees eet?’, aldus een boze christen op onze website.
Ik weet niet of ik er om mag lachen, maar het is een hilarische gotspe; de veronderstelling dat een stand-up comedian beledigd zou worden door een grap.