Weekeind wezen fietsen in Drenthe. Verkocht, want pijn in de kaken van het Hoi! zeggen. Het kan ook Oi zijn, omdat we het dialect wellicht niet helemaal goed verstonden.
Hoe dan ook: als zij Oi of Hoi! riepen en wij Hoi! terugriepen, keken ze niet raar en deden ze het gewoon nog een keer. Maakt niet uit hoe, waar of wanneer.
Of je daar ergens aankomt, of weggaat, iemand tegenkomt, inhaalt, of ingehaald wordt, het is luidkeels Hoi! Het ontbreken van het Hoi! is een van de dingen waar ik me hier in het westen van Brabant altijd over verbaas: geen hond die vanaf een fiets Hoi! roept.
Ze zitten hier met een zekere verbetenheid en chagrijn op het zadel van de racefiets. Alsof er tegen heug en meug getrapt wordt, alsof het pijn doet, alsof het moet.
Toen ik jaren geleden zelf zo’n ding kocht, heb ik het mijn eerste seizoen lang geprobeerd: medefietsers groeten. Na een paar duizend kilometer heb ik het opgegeven.
Ik weet niet wat het met die West-Brabanders op racefietsen is. Het ergste zijn mijn leeftijdgenoten op full carbon frames van vierduizend euro, afgemonteerd met de duurste Shimano of Campagnolo.
Op hun kop een bandana onder een helm die net zo duur is als mijn Giant, een gelikt pakkie van Rapha. De ogen verborgen achter een verblindend spiegelende Oakley, de voeten in witte carbon schoentjes.
Die types zeggen nooit iets terug, en roepen al helemaal geen Hoi!
Waarom zitten er in West-Brabant alleen maar sikkeneuren op racefietsen? Ik ga maar eens wat vaker fietsen in Drenthe.
Hoi!
Hoi!