Dat mijn bijnaam Down Under sinds november 1985 ‘The Watchking’ is heeft niets te maken met de horloges die ik toen droeg. Wel met horloges, maar dat is een heel ander verhaal, waar het hier niet om gaat. Wie dat wil horen vraagt het maar een keer in het stamcafé.
Destijds droeg ik Swatches. Kek, licht, goedkoop. De meesten sneuvelden na een jaar. De bandjes braken zelf of de bevestiging aan het horloge brak of de drie minieme k..-tabjes aan de achterkant braken af als je de batterij probeerde te vervangen. Ach, wat maakte het uit; meestal was de batterij na anderhalf jaar of zo leeg in dezelfde week of maand dat het bandje brak, dus ik kocht gewoon weer een nieuwe voor 39 gulden.
Tientallen Swatches kwamen en sneuvelden in de jaren tachtig en negentig. Vier favorieten lagen er tot gisteren te slapen in mijn nachtkastje: Mozaiek, Popsicles, CowBoy, en Cartoon. Te mooi om weg te gooien. Anja vond er eentje en deed het om. Leuk! Mooi! Retro! Het resultaat was voorspelbaar: het mettertijd verharde bandje brak een uur later.
Met dank aan Groen Links, zei ik. Huh? Jawel: dankzij groene linksen mochten er vanaf begin jaren tachtig geen weekmakers in plastics meer gebruikt worden. Dat bandjes van Swatchen daardoor nu nog sneuvelen is nog daaraantoe, maar voor oude Mercedessen is het helemaal een ramp. Kabelbomen breken van alle types vanaf 1985! Godvergeten restauratie-ellende!
Goed, er zal toch onderhand wel een website zijn die in bandjes van Swatches handelt? Die is er, en wat voor een: Squiggly.
Dertienduizend verschillende bandjes en Swatches op voorraad. Maar eens geprobeerd en maandag dertien Euro overgemaakt voor het bandje van de Swatch met het oud-Romeinse mozaiekje.
Vanmorgen werd er een enveloppe bezorgd met splinternieuw juiste bandje, met ook nog een tooltje om het te vervangen.
Op naar de Handyman in de Ginnekenstraat: vooraadje batterijtjes voor mijn oude Swatches.
Leon The Watchking draagt weer Swatches, passend bij zijn shirt 🙂