Intellectuelen en filosofen met een beetje gevoel voor absurditeit en humor discussiëren dolgraag over de yuk-factor. Inzet is de vraag of een spontaan opborrelende afkeer een terechte waarschuwing is voor wat de walging opwekt.
Of dat ding, of die gebeurtenis of handeling altijd echt slecht, bedreigend, ongezond of moreel verwerpelijk is. Hoe disputen over de yuk-factor ook eindigen: de debaters weten dat walging rekkelijker is dan elastiek. Alles went. Met wat voor voor schokkende smerigheid je ook wordt geconfronteerd, de tweede keer is minder erg.
Bij Beleefdelente.nl staan sinds 1 maart de webcams weer dag en nacht op de nesten van acht verschillende vogelsoorten gericht. Mijn favoriet: de oehoes, die twee donzige kuikens sneller vet wisten te mesten dan een poelier een plofkalkoen. En het oogverblindende ooievaarspaar, dat vier schattige kuikens vertroetelde. Tot ma ooievaar twee weken geleden pardoes het kleinste kuiken oppikte en doorslikte alsof het een verse vette kikker was.
Pas na 24 uur interne discussie over de yuk-factor besloot de webmaster om de video in het rijtje herhalingen te onthullen. Zij het pas na een zwart scherm met daarop in fikse letters de waarschuwing: ‘schokkende beelden.’ Deze week kregen we de tweede wrede kuikenmoord voor de kiezen.
Woensdag pakte ma het middelste exemplaar bij de kop op. Ditmaal te groot om door te slikken, want de baby had inmiddels de maat van een gezonde keizerpinguin bereikt. De ongelukkige Happy Feet, de kop in de bek van ma, protesteerde fladderend en krijsend. Tevergeefs, met een paar flinke pikken van de enorme snavel het nest uitgedonderd, viel het 12 meter lager dood.
Na de eerste keer ga je er net niet bij gapen, maar ja, alles went. Ook bij de webmaster. Het heet nu ‘nare beelden.’
Julian Savulescu on the ‘Yuk’ Factor
Bruno van Wayenburg: De Yuk-factor.