Wie zich net als ik als jongere niet onbesproken heeft gedragen, zal zich de straffen heugen. Overblijven, auto’s wassen, duizenden regels strafwerk, honkbalvelden en kleedkamers vegen, extra rondjes lopen, weken geen zakgeld, draaien om de oren, schoppen onder de kont.
In retrospectief mijmerend over de penitenties bereik ik met een onbezwaard gemoed twee conclusies. Alle straffen waren terecht, en ik had ze niet willen missen. Omdat de boetedoeningen me gelouterd hebben, en omdat ik geweldig veel plezier beleefd heb aan de meeste streken die ik ervoor heb moeten uithalen.
Niet allemaal, bij sommige stommiteiten past slechts zwijgende schaamte.
Het hoofd deemoedig buigen en de kop dicht houden, was ook verstandig tijdens de donderpreek die vooraf ging aan de strafoplegging. Zelf proefondervindelijk geconstateerd: de donderpreker tegenspreken werd uitgelegd als eis om nog meer straf. Niet doen.
Waar ik nooit weg mee wist, was de vraag waarom ik iets gedaan had? Omdat ik die vraag naar de bekende weg niet kon beantwoorden. Een wedervraag als antwoord werd kennelijk niet op prijs gesteld, een lollig bedoeld antwoord helemaal niet. Dat was een garantie voor nog meer donder en bliksem.
Ik kon me de gevoelens van die corsobouwers in Zundert dan ook goed voorstellen. Die stonden afgelopen week met een mond vol tanden toen de hele wereld wilde weten waarom ze een vliegtuig in een zee van bloemen wilden laten exploderen.
Waarom? Waarom niet? Omdat hen dat ver voor de ramp een mooi idee leek waar ze in hun naïviteit iets moois van wilden maken. Voordat iemand er over viel, hebben ze er zelf van afgezien.
Een zondaar die zelf tot inkeer komt, voordat hij iets fout doet, die ga je niet meer vragen waarom.
Waarom niet?
Waarom wel?