Tegenwoordig klagen de Brabantse duivenmelkers steen en been over die vermaledijde slechtvalken die met hun superieure snelheid, scherpe ogen en nog scherpere klauwen iedere dag doffers en juffers uit de lucht slaan voor ontbijt, lunch, tussendoortje of diner.
Vroeger hadden de duivenfokkers andere problemen: onderlinge haat en nijd, die wel eens uit de klauwen liep. Zoals op 12 april 1973, toen in de nacht van 12 op 13 april 1973 aan de Schellingstraat in Oosterhout 32 duiven van Hendrik van Dongen en zijn zoon André letterlijk onthoofd werden. De gedupeerden lieten de verslaggever van dienst weten dat ‘iemand van jaloezie buiten de zinnen moest zijn geraakt’, hetgeen door een politieman betwijfeld werd: ‘je kunt je nauwelijks voorstellen dat een duivenman zo beestachtig te keer gaat’
In de archieven heb ik niet terug kunnen vinden of er ooit een verdachte opgepakt is.
Op de foto bij de 32 onthoofde koeries van links naar rechts dierenarts en duivendokter Henk van Weert (die ondanks zijn kennis van de duiven die dag verder niet veel meer kon doen, behalve zijn steun toezeggen), André en Hendrik van Dongen en penningmeester P. Beenhakkers van de Oosterhoutse Bond van Postduivenliefhebbers (die ook zijn steun toezegde.)
Wat ik ook niet kan vinden: of de duiven met militaire eer begraven zijn – of gecremeerd – of dat ze in de soep terecht gekomen zijn. Foto: Johan van Gurp, Dagblad De Stem, Stadsarchief Breda; link: https://goo.gl/ZSYeyf