Niets zo onweerstaanbaar én verslavend als de combinatie van vet én zoet. Iedere diëtist weet het, u weet het, ik weet het. Maar ja, zonder een lekkere vette zoete hap bij de cappuccino kom ik ’s morgens niet op gang. Liefst een croissant met amandelen, of een blok melkchocola met hazelnoten. Maakt u zich geen zorgen over mijn gewicht of cholesterol; compenseren doe ik later op de dag wel. Of niet. Hoe dan ook, net zo amusant als hypocriet, is de bijna-oorlog tussen Italië en Frankrijk. Over Nutella, zó zoet én zó vet. Tien procent verzadigd vet, bijna 60 procent… >> Lees verder . . . >>

Tot nog toe – afkloppen – heb ik nog nooit iets te maken gehad met het UWV. Maar omdat nogal wat collega’s, of vrienden die tot dan bij andere bedrijven werkten, noodgedwongen bij die instantie aan hebben moeten kloppen, hoor ik wel eens wat. Bijvoorbeeld van een journalist van mijn leeftijd, een klassieke analyticus, die een baan als taxi-chauffeur aangeboden kreeg.Of een andere zestig plusser, die tijdens een voortijdig geblokkeerde carrière van ruim dertig jaar nooit een camera in handen gehouden had. Maar wiens profiel volgens het UWV voor honderd procent paste bij een vacature te Hilversum. Waar ze iemand… >> Lees verder . . . >>

Kim Jong Un eist beter weer bij het Noord Koreaanse KNMIEr zijn wel meer mensen die ik geregeld mis, nadat ze van ons ondermaanse naar de bovenmaanse hel of hemel vertrokken zijn. Maar zo gauw het om zon of regen, donder en bliksem gaat, mis ik de klassieke ijs en weder dienenden, de weermannen van weleer. Toen er nog maar twee televisiezenders in Nederland waren en je in het zuiden van het land in zwartwit BRT kon kijken, waren Jan Pelleboer en Armand Pien de ijsheiligen van de ether.Niks internet, apps, en 199 televisiekanalen, waar het weer tegenwoordig versjacherd wordt… >> Lees verder . . . >>

Bankiers zijn lelijke mensen met een mooi pak aan. Kijk er voor uit. Aldus mijn financieel adviseur, die me maar meteen waarschuwde voor sommige assuradeurs, hun tussenpersonen, en zelfs zijn eigen kompanen. Nu een lijfrentepolis de einddatum heeft bereikt, begin ik hem te begrijpen. Qua timing is de expiratie fiscaal niet zo handig, omdat ik voorlopig mijn vervaldatum als werknemer nog niet hoop te bereiken. Met de details ga ik u niet vermoeien: waar het hier om gaat is de totale miscommunicatie tussen mij, de tussenpaus en de assuradeurs die hij dient. Het moet wel een hoger universum zijn van… >> Lees verder . . . >>

Vroeger was alles beter. Vroeger speelden we gewoon op straat, vijf dagen per week naschools, en in het weekeinde de hele dag. Vroeger mochten we – moesten we – lopend naar de kleuterschool. Mijn eerste fiets voor de lagere school was een tweedehandsje, op de groei aangeschaft. Met 15 centimeter dikke houten blokken op de trappers, omdat ik er vanaf het zadel niet bij kon. Tuurlijk stuiterde ik de eerste de beste keer dat ik het ijzeren ros besteeg met mijn kroonjuwelen op de stang. Tegenwoordig zou zo’n gebeurtenis goed zijn voor een langdurig trauma en geestelijke nazorg, maar vroeger… >> Lees verder . . . >>

Snobistisch of niet, qua landen was ik de tel al een tijdje kwijt, en ik heb helemaal geen idee op hoeveel eilanden ik ooit geweest ben. Het mooiste? Moeilijk. Er zijn zo veel mooie eilanden. Mijn mooiste ligt overigens niet in zee, maar in het Lago de Nicaragua. Twee aan elkaar gegroeide vulkanen: Omotepe. Paradijselijk zo lang het duurt, nu de door geld verblinde regering van Nicaragua besloten heeft om een tweede Panama-kanaal dwars door het Lago de Nicaragua aan te gaan leggen. Honderden andere, door verschillende zeeën en oceanen omgeven eilanden, ze mogen er allemaal zijn. Ook al hebben… >> Lees verder . . . >>

Na twee maanden India is het even wennen. Het is zo saai, stil en grijs hier. Daar is het net zo treurig als kleurig, net zo droef als vrolijk, overal oorverdovend en soms doodstil, met de meest fantastische mensen, ertussen de meest ongelooflijke oplichters en leugenaars. India is vagevuur, hemel én hel in één net zo’n ongelooflijk mooi als ongelooflijk vuil land. Waar ze met 1.200 miljoen mensen proberen te overleven, waar meestal alles werkt. De eerste truc: de taxi-wallah op het vliegveld in Delhi. We geven hem – wijs geworden na eerdere rijdende oplichtingen – het pre-paid bonnetje, goed… >> Lees verder . . . >>

Af en toe heb ik heimwee naar een jaar of dertig terug. Naar die tijd zonder Facebook, Twitter, websites, smartphones. Met een muntentelefoon in de hoek van het stamcafé, achter het biljart. Zonder de godzalige dag door berichten, gekwetter, getjilp, messages, piepjes en updates. Goed, het is niet anders. En ik ben niet alleen beroepsmatig verplicht om er aan mee te doen, in mijn vrije tijd kan ik het ook niet laten. Maar toch, af en toe heimwee, zoals naar maandag 3 december 1984. Die avond was ik het plafond van mijn nieuwe appartement in de Bredase binnenstad aan het… >> Lees verder . . . >>

Tot voor kort had ik niks met Fred Teeven. Teeven, mijn nekharen gingen van de naam alleen al overeind staan. Teeven, ik kon de man niet zien, ik wilde hem niet horen. Teeven, zoon van een bankbiljettencontroleur bij de koninklijke bankbiljettendrukkerij. Teeven, die zich via avondstudie van controleur bij de belastingen tot officier en staatssecretaris van justitie knokte. Teeven, de populist die met zijn uitspraken en plannen dichter tegen Geert Wilders aanschurkte dan tegen zijn eigen VVD. Hetgeen meer zegt over de VVD dan over Teeven. Waar die zo heerlijk kaarsrechte liberalen ondergesneeuwd zijn door sjacheraars en sjoemelaars. Die niet… >> Lees verder . . . >>