Tot voor kort waren er weinig misverstanden mogelijk over de aanwezigheid van een beroepsfotograaf. De artiest die zich wil onderscheiden van de kudde, loopt rond met een Leica kleinbeeld, maar dat soort is vrijwel uitgestorven bij sportevenementen of andere samenscholingen. Vooral de sportfotograaf is tegenwoordig uitgedost als een Hottentot op het oorlogspad. Het uniform is het door de organisatie felgekleurde hesje, daaronder het jack met honderdentien zakken en flappen. Hij heeft minstens vier camera’s bij zich, en drie telelenzen ter grootte van een olifantengeweer.
Onlangs kwam ik zo’n type tegen, een net zo vrolijke als luidruchtige Amerikaan. Zelfstandig reportage- en huwelijksfotograaf te Washington, naar Nederland gekomen omdat zijn zus trouwde met een vriend van me. De Grote Kerk verbleekte bij het geflits. Nog nooit zijn daar op een middag zo veel foto’s gemaakt als voor, tijdens en na de plechtigheid. De man had een batterij apparatuur bij zich waarmee de gemiddelde camerawinkel in Nederland een kwartaal voorraad vullen kan. Professionele digitale Nikons, analoge camera’s uit de hoogste prijsklasse, lenzen van een meter lang, die ongeveer duizend gulden per decimeter kosten, en een flitsapparaat dat met gemak de haan op de toren van de Grote Kerk had kunnen verdampen.
In zijn borstzak zat een piepklein, zilverblinkend cameraatje, ter grootte van een creditcard, twee centimeter dik. Daarmee liep hij tussen debedrijven door naar links en rechts te wijzen. Met die Canon Digital Elph, beweerde hij, had’ie binnen een maand vijfduizend foto’s geschoten.
Allemaal perfect, volgens hem, maar ik heb in de loop der jaren geleerd om alles wat Amerikanen je vertellen, met een kilo zout te nemen. Dat van die vijfduizend geloofde ik grif, gezien het adembenemende ‘point and shoot’ tempo dat hij zelfs tijdens het gesprek aan de dag bleef leggen, maar allemaal perfect?
Waarom sjouwde hij dan nog vijfhonderd kilo apparatuur mee naar Nederland, behalve dan om er belangrijk uit te zien? In de loop der jaren heb ik ook geleerd dat ironie aan Amerikanen niet besteed is, maar ik kon het niet laten. De ironie ontging hem, maar hij bewonderde mijn opmerkingsvermogen: ‘Precies!’
Eh?
‘Precies, vijftig tot tachtig procent van alle opdrachten, van alle foto’s die ik maak, komen uit dit cameraatje. Maar ik kan het niet maken om op een reportage of een bruiloft zonder mijn complete ‘equipment’ op te komen draven, want dan denken ze dat ik een amateurtje ben. Dan word ik niet serieus meer genomen’.
Ik voorspel een mooie niche-markt voor Canon, Nikon, Olympus en de andere fabrikanten van digitale camera’s. Ombouwkits voor de perfecte mini-camera’s. Een plastic pijp als telelens en een zwarte fake-body van anderhalve kilo massief zwart plastic. Daar kun je tenminste mee uitpakken op bruiloften, partijen en reportages.
Intussen heb ik de verleiding niet kunnen weerstaan en heb ik me de Nederlandse neef van de Digital Elph, de Ixus aangeschaft. Waarom het ding in Amerika Elph en in Europa Ixus moet heten is me een raadsel, want behalve het logo zijn binnen- en buitenkant volkomen identiek.
Het is nog te kort voor een lange-termijn test, maar mijn eerste indrukken zijn voornamelijk verbazing. Die gelden het gebruikersgemak en de verbluffende kwaliteit van de opnamen.
Over de kwaliteit van de begeleidende software ben ik minder te spreken. Paint Shop Pro en Fireworks weigeren om de USB verbinding te zien waarmee de camera aan de computer gekoppeld is. PhoDraw lukt dat wel, maar ook na twee keer de door Canon bijgeleverde driver installeren, besluit Windows 2000 uit zichzelf om een Spaanse interface te kiezen. Het enige woord dat me in de pop-up menuutjes bekend doorkomt is ‘Camera’, en verder is het gissen welke gremlins je doet ontwaken als je op ‘Si’ of ‘No’ durft te clicken.
Op een mailtje naar JASC, de maker van Paint Shop, waarom 7.0 er niet slaagt om een USB verbinding inplaats van een TWAIN-driver te herkennen, kwam zowaar binnen 24 uur een zeer uitgebreid antwoord. Prompte reactie, maar ik kan aan het verhaal geen touw vastknopen, en ik moet nog steeds foto’s binnen halen in het Spaans.
Kijken wat-ie nou weer vraagt: ‘Borre todos los fotografios?’ Si of No?