Wie veel fotografeert moet vaak batterijen opladen. Ik werd een beetje moe van het gedoe met vier opladers en vier snoeren – en vier vrije stopcontacten – nodig om minstens een keer per week de 600D en de 5D aan het 240 infuus te leggen. Vooral de elektromotor in de 70-200 op de 5D verstookt nogal wat watts, maar ja, dat is de prijs voor bloedsnel en geruisloos focussen. En nu ik in iedere camera een draadloze EyeFi WiFi SD card heb gestopt – wat een genot overigens – zijn ze nog iets sneller leeg. Dat moest anders kunnen. Wat… >> Lees verder . . . >>
Brabantse boeven en Bredase Daltons in digitale bajes
Wees gewaarschuwd: wie snel geboeid raakt door boeven, doet er misschien beter aan de website van het Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) in ‘s-Hertogenbosch te mijden. Want voor je het weet raak je hopeloos verdwaald in digitale krochten van het BHIC. Omringd door ooit veroordeelde dronkelappen, kruimeldieven, moordenaars, smokkelaars, vechtersbazen, verkeersovertreders, verkrachters, wanbetalers, zwarthandelaren of wat voor wetsovertreders dan ook. Het zoveelste leuke initiatief van het BHIC, waar ze steeds meer stoffige archieven, al dan niet met behulp van u en ik, digitaliseren. Om gaande dat moderne monnikenwerk, die groeiende schatten voor iedereen aantrekkelijk te presenteren, met simpel te doorzoeken… >> Lees verder . . . >>
Mad Friday
Verroest, zie net op de kalender dat dit mijn laatste column van dit jaar is. Vandaag over een week is het tweede kerstdag, en de zaterdag daarop is de tweede dag van 2016, dus volgende week zult u zonder mij door moeten zien te komen. Tweede kerstdag heet in de Angelsaksische wereld Boxing Day, een van de dagen die we hier nog niet na-apen. Halloween kennen we tegenwoordig in de Lage Landen, we kopen ons suf op ‘zwarte vrijdag’, en in ieder gat worden ‘santa runs’ gehouden. Het lijkt me dan ook een kwestie van tijd voor we hier ook… >> Lees verder . . . >>
De sociale staat van Nederland
Mooie uitdaging: ‘De sociale Staat van Nederland’ hier bespreken. Een download van 38 megabyte is maar een paar minuten video. Maar dat rekensommetje van één foto voor duizend woorden klopt. Zo ongeveer dan, want dat document, overigens ook als boek verkrijgbaar, telt ruim 113.000 woorden. Iets te droge kost, herinner ik me van eerdere afleveringen van dat statistische feuilleton, om met feestdagen op mijn nachtkastje te leggen. Hoewel met Kerst wellicht bruikbaar als slaapmutsje. Als uw geteisterde maag en darmen de gelakte kalkoen met Luikse siroop en de salted caramel blondie van Ben & Jerry borrelend tot een megadosis maagzuur… >> Lees verder . . . >>
Hoe deed ie dat?
Hoe vaker ik met mijn camera’s door Breda loop te clicken, hoe meer respect ik voor mijn voorgangers krijg. Wat heb ik het gemakkelijk met met zo’n computer met een lens erop. Zó veel gemakkelijker. Véél lichtgevoeliger en scherper dan waar ze drie of vier decennia geleden mee moesten werken, om van nog veel vroeger helemaal niet te spreken. Toen iedere fotograaf maar voor één derde fotograaf was, voor één derde wiskundige, voor één derde scheikundige. Met rolletjes en lichtmeters in de weer, en daarna met belichters en bakken vol met chemische troep. En een haardroger om de kletsnatte afdrukken… >> Lees verder . . . >>
Het Vierkant van Maurits
Update 11 december 2022: Het Vierkant van Maurits weer zichtbaar Het ligt al bijna 400 jaar in het Mastbos, maar bijna niemand kent het vierkant dat Maurits er in 1625 aan liet leggen. Honderden malen moet ik er in het Mastbos overheen gewandeld, gerend, of gefietst hebben. Net als duizenden andere Bredanaars, wandelend met de hond, fietsend, hardlopend. Naar de redactie in het Trivium in Etten-Leur reed ik bijna dagelijks langs het bos, over de Overaseweg, achterlangs via Effen en De Rith. Hooguit vijf minuten langer dan over de zuidelijke rondweg en A58. Op die schilderachtige sluiproute heb ik altijd… >> Lees verder . . . >>
Lamborghini Miura
Ach, er zijn zoveel auto’s gebouwd die de volgens aficionado’s de beste of de mooiste ooit zijn. Een eindoordeel valt er niet te maken, want wat is de beste, en de mooiste is een kwestie van smaak. Hoe dan ook, in de strijd om punten scoort de Lamborghini Miura P400 SV ze op alle fronten. Snel, mooi, goed, deze Lambo, getekend door Marcello Gandini, gebouwd door het huis van Nuccio Bertone, had het allemaal. Alles. Mooi! Bloedsnel, rijdend als een scheermes, vierkant de hoek om, versnellend als een Apollo richting maan. Net iets meer dan 1200 kilo schoon aan de… >> Lees verder . . . >>
Royke en Nieky
Vandaag kom ik uit de kast. Nee, niet die kast, de tv- kast. Interesseert me niet wat u ervan denkt, maar ik ben he-le-maal gek op Roy Donders en Nieky Holzken. Stylist van het Zuiden en De Knock-Out van Brabant. Twee realitysoaps die RTL5 op dinsdag achter elkaar uitzendt. Beetje overbodig ondertiteld trouwens, al zou het kunnen dat men in Groningse of Leidse studentenkringen ook verkikkerd is op de kapper en de kickbokser, en daar verstaat men geen Tilburgs of Helmonds. Royke en Nieky zijn niet op hun achterhoofd gevallen, donders goed wetend dat ze er alleen maar komen door… >> Lees verder . . . >>
Negen Straatjes
Dat ze er mee willen pronken dat begrijp ik best. Maar dat in Breda negen willekeurige straatnamen aangeprezen worden als ‘De Bredase Negen Straatjes’ is een krampachtige vergelijking vanuit provinciale sentimenten. Net zo vergezocht als vanuit, of all places, Tilburg. Waar een architectenbureau in een poging tot het binnenhalen van een opdracht nu ook de term ‘Negen Tilburgse Straatjes’ uit de kast gehaald heeft. Het bekt lekker, en de hoofdstedelijke zijstraatjes tussen de Prinsen-, Keizers- en Herengracht en Singel worden op Lonely Planet, Rough Guide en alle travel apps aangeprezen als winkelwalhalla. Dat ze daardoor op uur van iedere dag… >> Lees verder . . . >>
Veiligheid
De timing had wel wat beter gekund. Op de dag af veertien dagen na de aanslagen in Parijs en de daaruit voort vloeiende maatregelen kwam het Centraal Bureau voor de Statistiek tot de conclusie dat inwoners van een stad zich nagenoeg net zo veilig voelen als de bewoners van het platteland. Dat gaat dan ook nog over cijfers waarin onze gevoelens tussen 2006 en 2014 gemeten en vergeleken zijn. Je vraagt je af waarom onze nationale rekenmeesters elf maanden over het optellen en aftrekken gedaan hebben. In een tijd dat niet alleen de supercomputer van het CBS, maar zelfs een… >> Lees verder . . . >>
Armand
Aan namedroppen heb ik een hekel, maar nu mag het wel even, over Armand. Als rebelse 16-jarige liep ik in de legendarische zomer van 1967 weg, van huis, van Helmond. De piepjonge zelfverkozen dakloze rebel vond zijn thuis in De Wasscherij aan de Boschdijk in Eindhoven. Een tot cultuurkot omgegooide industriële wasserij. Waar wijlen Hans Sanders, later de voorman van Bots, met zijn groep Dirty Underwear John the Rainmaker schreef en verfijnde. Op de scheurende sax van Bertus Borgers, nog met een riante rode krullenkop. In De Wasscherij leerde ik Armand kennen, die er vaak sliep, en die een mega-Buick… >> Lees verder . . . >>
Rugnummers?
Ieder dier verdient een naam. De schaapsherder, varkensboer en melkveehouder hebben hun best werpende ooi of zeug van een mooie naam voorzien. Maar net zoals de populariteit van de koe staat en valt met de hoeveelheid melk die ze levert, is die dierenliefde zakelijk. Als de uiers uit beginnen te drogen, en de beklimmingen van beer en ram geen biggen en lammeren meer opleveren worden ze rap naar het slachthuis getransporteerd. De namen worden overgedragen, of vergeten. Of, als Klaartje 13 een miljoen hectoliter door de spenen heeft laten trekken, op een maquette gegraveerd, waarna de volgende melkkoe Klaartje 14… >> Lees verder . . . >>
Ik hou van (de) Heuvel
Al jaren met plezier binnen de Singels residerend blijft Heuvel mijn favoriete wijk daarbuiten. Ik hou van Heuvel. Dat is de officiële naam vande wijk, de meeste Bredanaars noemen hem De Heuvel. Ik hou van De Heuvel, vanwege mooie herinneringen, vanwege de architectuur. Omdat er, toen ik 16 was, nogal wat vrienden woonden. Mijn eerste Puch kocht ik tweedehands voor 350 gulden in de Heuvelstraat, na vier weken vakantiewerk bij de Enka. We haalden van alles uit in een illegaal jeugdhonk in een souterrain in de Verbeetenstraat. Twee jaar lang ging ik iedere middag mijn boterhammen opeten bij een klasgenoot… >> Lees verder . . . >>
De griepprik
Er is tegenwoordig nauwelijks een keuze die ik zonder internet maak. Als consument met het plan om iets te kopen, als reiziger op zoek naar tickets. Als fotograaf, nerd of klusser met een nijpend probleem, als chauffeur van soms sputterende oldtimers. Als eeuwige nieuwsgierige, zoekende naar antwoorden op oplossingen. Behalve als ik iets denk te mankeren, want dan ga ik naar de dokter. Omdat die ervoor gestudeerd heeft en ervaring heeft met allerlei patiënten met dezelfde klachten. Het heeft geen zin om op internet te gaan zoeken naar aandoening, kwaal of mankement. Omdat je daar alle antwoorden kunt vinden die… >> Lees verder . . . >>
Sloop Lage Kant en Nieuwe Inslag
Toen ze gebouwd werden, bijna zestig jaar geleden, hield Breda op bij de net aangelegde Beverweg achter het Ignatiusziekenhuis. De eerste barre winter waren ze in het niemandsland wat later het Brabantpark zou worden, slechts bereikbaar via een modderpad vanaf de Ignatiusstraat, twee kilometer verderop. Niemand weet hoeveel Bredanaars er geboren of overleden zijn, maar in die de zes flatjes aan de Lage Kant en de Nieuwe Inslag moeten honderden, zo niet enkele duizenden verschillende mensen geleefd hebben. Ooit bewoond door pasgetrouwde stelletjes, daarna door jongeren, krakers, studenten en ongeregeld goed. Ze zouden al twintig jaar geleden gesloopt worden, maar… >> Lees verder . . . >>
Rugby
De reden dat ik geen full blown-abonnement heb op Fox, of op de app van Major League Baseball, is de verslaving. Ik kijk niet vaak honkbal, maar als ik bij een wedstrijd terecht kom, blijf ik hangen tot ie uit en over is. Wanneer dat is weet je nooit, want het kan twee uur en 9 innings duren, maar het kunnen er ook zomaar 14 worden, die dan gauw vier uur in beslag nemen. Tot de laatste bal! Maar ja, ik hoop dat de Mets in de World Series komende nacht en zondagnacht winnen, en dan kan ik misschien toch… >> Lees verder . . . >>
Prettige dag verder
Ontvrienden of niet? Het is een dilemma waar ik me vaker voor geplaatst zie, nu zelfs enkele vrienden en vriendinnen van mijn eigen leeftijd er bij herhaling hardnekkig naar beginnen te solliciteren. Door zich op mijn Facebooktoko op hun ouwe dag tot mijn verbazing tot nieuwe xenofoob te ontpoppen. En ook nog reageren met drie- of vierletterwoorden, die ze soms zelfs verkeerd spellen, vaak in hoofdletters, afgesloten door een salvo uitroeptekens. Opzouten, zult u zeggen, maar blokkeren en ontvrienden doe ik niet zo gauw. Omdat ik mijn Facebookvrienden niet als vrienden zie. Sommigen wel en zelfs die mogen het natuurlijk… >> Lees verder . . . >>
Klaas D. en Geertje W.
Iedere morgen, als we de keukendeur open doen, arriveert met fladderend machtsvertoon en oorverdovend kabaal een familie van of tien tot vijftien kauwtjes vanaf de schoorstenen van het huis van staatssecretaris Klaas D. Dat D. mijn diagonale achterbuurman is, daar kwam ik pas achter toen vorige week een mobiele bewakingsinstallatie voor zijn huis geplaatst werd. Dat tegelijkertijd jongens in hesjes de kentekens van alle geparkeerde auto’s aan het noteren waren had met die beveiliging niets te maken. Dat bleek toen ik in mijn achterdocht bij de afdeling voorlichting van de gemeente Breda informeerde: het betrof een onderzoek naar de parkeerdruk.… >> Lees verder . . . >>
Rijlessen
Zo vaak komt het nu ook weer niet voor dat mij, terwijl mijn deadline begint te jeuken, pardoes een onderwerp in de schoot wordt geworpen. Al is het een moeilijke, want wat je er ook over gaat schrijven, het is onvermijdelijk op het randje van melig of ranzig. De rijscholen dus, die rijlessen aan schijnen te bieden in ruil voor seks. Een net zo creatieve als logische invulling van de naam rijschool, was het eerste wat me te binnen schoot. Met de onvermijdelijke vraag: of is dit de zoveelste hoax? Die zich als een mega-inktvlek verspreidt via de sociale media… >> Lees verder . . . >>
Het wachtende sprookjeshuis
Mooiere locaties zijn er in of rond Breda niet te vinden. Aan de rand van het Mastbos, grenzend aan de Bovenmark aan het eind van de doodlopende Reeptiend. Een stuk Efteling op een perceel van 30.000 vierkante meter. Maar het staat het nu al zolang te verpieteren dat het op instorten staat. Het pand en het bakhuis zijn half verborgen achter en onder het welig tierende struweel. Dagelijks wekt het de verbazing van de fietsers en wandelaars die het langs de Mark of vanaf het Mastbos passeren. Of irritatie, zoals bij Christiaan Schraven uit Ulvenhout. “Het geheel staat al jaren… >> Lees verder . . . >>